De duif en de ezel

Een paar dagen nadat ik gestopt was met roken, was hij in onze tuin aanbeland. Het zou trouwens ook best een zij kunnen zijn. Zeker weten doe ik zoiets nooit. Mijn geslachtelijke kennis van al dat groeit en bloeit en ons steeds weer boeit, stelt maar bar weinig voor.
Zwaar gehavend zat hij verdwaasd voor zich uit te kijken. Zo te zien was het beestje in een oneerlijk gevecht met een kat verwikkeld geweest. Zijn snavel had het zwaar te verduren gehad en van zijn verenpak was nog maar weinig over. Het was een zielig hoopje duif dat me angstig maar hoopvol aankeek. Ik had te doen met het arme schepsel maar ik was net gestopt met roken en had dus wel wat anders aan mijn hoofd. Ik hoopte dat de duif daar begrip voor op zou kunnen brengen.

Gelukkig voor de vogel woon ik niet alleen maar met een schat van een vrouw die wat meer aandacht voor mens en dier heeft. De duif kreeg van haar water, voer en een onderkomen om hem te beschermen tegen eventuele nieuwe aanvallen. De duif knapte zienderogen op. Hij werd behoorlijk in de watten gelegd. Terecht.
Ik had ook niets te klagen. Mijn vrouw bracht Engelse drop voor me mee, verschoonde het bed toen ik ’s nachts hevig zwetend had liggen rookdromen en informeerde aan de lopende band hoe het gesteld was met mijn ‘anti-rookcampagne’ zoals ze het noemde.

Je kon aan de duif en mij zien dat we het getroffen hadden. Onze gast kon na bijna drie weken nog steeds niet vliegen maar had al een vrolijkere tred. Ik had af en toe nog verschrikkelijke behoefte aan een sigaret maar ik liep al weer parmantig rond met opgekrikt zelfvertrouwen.

Vanmorgen hurkte ik, voordat ik naar mijn werk fietste, voor het eerst naast de duif neer.
“We hebben het maar goed getroffen maat”, zei ik tegen hem, “zonder de vrouw des huizes hadden ze ons bij elkaar kunnen harken. We zijn er nog lang niet maar we gaan het redden.”

Ik deed wat vogelvoer in mijn rechterhand en hield het hem voor. Hij pikte voorzichtig wat weg. Toen hij naar me opkeek, ging zijn snaveltje langzaam op en neer. Ik durf er wat onder te verwedden dat ik hem zachtjes hoorde zeggen: “zonder hulp en liefde redt niemand het Zwurrel. Ook wij niet.”

Toen ik vanavond thuis kwam, zag ik de duif niet. Ik keek in zijn provisorische behuizing, achter planten en onder struiken: geen duif te bekennen. Vliegen kon hij nog niet……zou de kat hem…..? Het zat er dik in natuurlijk. Ik kreeg een brok in mijn keel.
Op deze mijlpaal van drie weken gestopt, greep ik zonder na te denken naar mijn borstzakje waar de buil shag in een vorig leven altijd te vinden was. Ik greep mis.

Over een uur moet ik gaan bowlen. Ik zal rokende teamgenoten treffen. Ik zal een pilsje drinken aan de bar. Misschien wel meer dan één. Ik kan me een leven zonder peuk ineens niet meer voorstellen. Het zweet breekt me uit. Ik zal op de heenweg langs de friettent komen. In gedachten rook ik al weer. Dit gaat niet goed. Dit gaat hélemaal niet goed. Ik voel me een verschrikkelijke stomme ezel.

Zwurrel vloekt nooit, behalve nu.