Een nieuw record

Ik was er geweldig bedreven in om iedereen voor de gek te houden als ik weer eens gestopt was met roken. Meestal hield ik het gestopt zijn maar een paar uur vol. Als ik in een supervorm stak, wilde ik wel eens een dagje of twee, drie rookvrij blijven, maar daarmee was de koek meestentijds toch wel op.
Voor de buitenwereld wenste ik onder geen beding af te gaan en dus hield ik altijd staande dat ik nog steeds gestopt was ook als dat absoluut niet het geval meer was. Als er gelijktijdig rook uit mijn mond, neusgaten en oren kwam, reageerde ik pas quasi verbouwereerd met: “ach, heb ik zeker per ongeluk een sigaret opgestoken.”
En dan staakte ik mijn stoppogingen maar weer voor een paar jaar.

Ik was 22 jaar toen ik op vakantie in Italië voor het eerst in mijn toen zesjarige rokerscarrière stopte. Timing was toen al niet mijn sterkste punt. Wie stopt er nu bij vertrek naar een warm land met een riedel rokende vrienden in zijn kielzog? Na één dagje aan het Gardameer stond ik midden in de nacht al op om uit de shagbuil van één van mijn kompanen stiekem een peuk te draaien. Om niet ontdekt te worden, sloop ik de tent uit en wandelde ik als een dief in de nacht naar de uitgang van de camping. Op een bouwvallig muurtje gezeten rookte ik in alle eenzaamheid de enige sigaret van het etmaal. En dat ritueel herhaalde zich twee weken lang. Een rookverslaafde in optima forma.

Veel latere pogingen om te stoppen, kenden een vergelijkbaar scenario. Soms dacht ik een voorbeeld te hebben aan iemand die alleen op feestjes rookte. Ik was gestopt en verrek er was plotseling een feestje. En weer was er een poging om zeep.
Een andere keer stopte ik en schreef me in voor een stoppen-met-rokengroep op internet. Ik was zo zenuwachtig voor mijn introductie dat ik van de spanning maar een sigaret opstak.
Dan waren er natuurlijk ook nog de keren dat ik te lang aan de bar bleef hangen. Alcohol maakt de tong los en laat vergeten dat je gestopt bent met roken.
En zo verging het me van jaar tot jaar.

Tot er eindelijk een poging écht van een leien dakje ging. Alles zat mee en ik voelde me zo krachtig dat niets of niemand me weer aan het roken zou krijgen. Na 9,5 dag was ik zo overtuigd van mijn kunnen dat ik even uit wilde testen hoe zo’n zelfgedraaid samsonnetje ook al weer smaakte. En dus strandde ik binnen de tien dagen voor de zoveelste keer.

Maar nu wandel ik goedgemutst op mijn 11e rookvrije dag af zonder dat ik iemand voor de gek heb hoeven te houden. Zelfs mezelf niet. Ik heb een nieuw niet-rokenrecord gevestigd.

Zwurrel, je bent goed bezig jongen!
Als een mens dat tegen zichzelf kan zeggen, moet er toch wel een kern van waarheid in zitten.