In zwaar weer

De zon was weliswaar in geen velden of wegen te bekennen maar dat de regen voornemens was om met bakken uit de hemel te vallen, kon ik absoluut nergens uit opmaken.
En dus fietste ik zónder regenpak om het ranke lijf op huis aan.

Toen ik halverwege voor een rood verkeerslicht stond te wachten – voor een groen zou tamelijk zinloos en tijdrovend geweest zijn – hoosde het binnen enkele seconden zo verschrikkelijk dat het aantrekken van mijn regenkleding gekkenwerk geweest zou zijn.
Ik wist dat er vijftig meter verderop redding te verwachten viel in de vorm van afdakjes in het winkelcentrum en daar vestigde ik mijn hoop maar op.

Eerst had rechts voorrang, toen het tegemoetkomend verkeer en tenslotte ook nog een riedel auto’s van links.
Het water in mijn schoenen kon ik al hóren en vóélen klotsen.

Toen het verkeerslicht op mijn favoriete kleur sprong en ik na een wereldrecord 50 meter uit stilstand eindelijk kon schuilen, hield het op met regenen en bekeek ik mijn outfit.
Nat, behoorlijk nat, om niet te zeggen drijfnat. Alles. Van mijn kraag tot aan mijn gewatteerde onderbroek.

Ik keek hoofdschuddend naar de hemel om mijn frustratie kenbaar te maken.
Toen zag ik de vier dapper wapperende vlaggen.
Elk met het AH-logo.

Aaahaaaa….dat was dus goed mis.

Van alle mogelijke winkels moest ik uitgerekend weer net hier gaan staan. Precies op de dag dat ik dan wel geen moord maar toch wel een forse overtreding voor een peuk zou willen plegen.

Als er iemand in de put zat, was ik het wel. Als er iemand zeven weken lang dag en nacht tegen die rookzin geknokt had. was ik het wel. Als er iemand recht had op een buil shag, was ik het wel.

Wat zou het een opluchting zijn. Ik één klap van dat zware gevoel af. Van het gevoel dat er zonder roken nu eenmaal geen ene mallemoer aan is. En af van al die emotionele momenten. En af van al die momenten dat ik niet meer wist hoe het met van alles verder moest. Die peuk zou dat gaan oplossen.
Of niet dan?
Zou ik niet gewoon over mijn nek gaan na die eerste haal van die ‘geweldige’ sigaret? Zou ik niet meteen weten dat die peuk helemaal niets zou oplossen? Zou ik niet gewoon voor Jan Lul staan met dat smerige monster in mijn hand?

Ik liep naar de ingang. En weer terug naar mijn fiets. En weer naar de ingang. En naar binnen.
“Time is on my side” schoot het door mijn hoofd. Ik draaide me om, liep naar buiten en terug naar mijn fiets.
Als ik drie dagen, een week of mischien zelfs een maand gestopt was geweest dan was het hier absoluut einde oefening geweest.

Maar ik heb al 51 dagen overleefd. 51 dagen heb ik al kunnen oefenen in het weerstaan van dit soort verzoekingen.
De tijd werkt in mijn voordeel.
Ik kan me losrukken.
Dat is winst maar het is niet genoeg.
 
Ik moet het kunnen laten gaan. De vraag is alleen wie me dát gaat leren.