De buil shag op het bankje

Het wordt een gezellige en drukke zondag. Veel familie en vrienden over de vloer. De behoefte om te roken blijft heel de dag mijlenver weg. Zo’n druk dagje vetrouw je op voorhand niet helemaal. Maar na een maand knokken, is die rookverslaving toch wel zo goed als over. Dat realiseer ik me als ik laat op de avond nog even achter de computer kruip. Die inzinking tijdens die hondenshow was de laatste stuiptrekking. Ik heb me er al bij al toch redelijk dapper doorheen weten te slaan. Het klinkt wel stoer: Zwurrel de ex-roker.

Het lijkt me niet meer dan logisch om maar een leuk einde te breien aan deze weblog die me door de moeilijkste momenten heen heeft geloodst. Van me afschrijven is een doeltreffend middel gebleken om de meest geniepige rookaanvallen fier van me af te slaan. Maar mooi is mooi geweest. Ooit moet je gewoon weer overgaan tot de orde van de dag.

En dan schiet – zonder dat ik het ook maar een seconde aan zie komen – het deksel van de ketel. Alle emoties vliegen eruit. Niet zomaar maar met vol geweld. Pfaffffff…..geen houden aan. De tranen lopen over mijn wangen. Ik weet niet wat me overkomt en ben ten einde raad. Ik kan nog net een stukje op het stopforum plaatsen. Ik moet roken. Ik zal roken. Maar ik kan het niet: ik heb geen rookwaar in huis. Ik kruip mijn bed in. De nachtmerrie begint terwijl ik wakker lig.

Op maandag ben ik vrij. Ik voel me geradbraakt. De dag trekt als een slowmotionfilm aan me voorbij. Alles associeer ik met roken. Hondenpootjes lijken op peuken, uit de uitlaatpijpen van auto’s komt sigarettenrook en zelfs de walm die van het eten slaat, ruikt naar nicotine. Ik spoor voor geen meter meer.

Om kwart voor acht die avond komt er bij Albert Heijn een zin uit mijn mond die ik voorlopig niet meer zal vergeten: “een pakje samsom met vloei graag”.
Als de caissière me de buil overhandigt, zie ik dat het plakbandje los zit. Ik vraag een nieuw pakje want ik ben gewend dat de vloei daar keurig aan vastgemaakt gaat worden.
Een beetje junk ziet alles. Het moet perfect zijn.
Ik loop naar het park, plof neer op een bankje en haal de shag tevoorschijn. Ik maak het pakje vloei professioneel vast aan de buil. Laat zoiets maar aan mij over. Vijfendertig jaar ervaring verloochent zich niet.

Ineens denk ik aan iedereen die me tot nu toe van het roken af heeft willen houden. De support en de steun waren overweldigend. En dat ga ik allemaal te grabbel gooien? En wat wil ik zelf? Ik wou toch zo graag stoppen. Wat zit ik hier dan als een stompzinnige gladiool met een buil shag in mijn handen?

Ik wandel langs de afgrond en kijk naar beneden. Het staat me niet aan wat ik zie: een verslaafde tot het einde der tijden. Ik leg de buil shag langzaam naast me neer op het bankje. Er trekt een rilling over mijn rug en ik sta op. Ik ga die peuk niet draaien. Ik loop rustig weg en doe net alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.